دانش

#یاسوناری_کاواباتا
به ژاپنی: 川端 康成 (زاده ۱۸۹۹ - درگذشت ۱۹۷۲) نخستین ژاپنی برندهٔ جایزه ادبیات نوبل است.

یکی از برجسته‌ترین استادان داستان کوتاه قرن بیستم است. در سال ۱۸۹۹ در شهر اوزاکا متولد شد.
و چهار سال پیش از مرگش و در ۶۹ سالگی توانست "نخستین نویسنده ژاپنی شود که موفق به دریافت جایزه‌ی ادبی نوبل ۱۹۶۸ شود."

در کودکی پدر و مادرش مردند و بعد از آنها تنها خواهرش را هم از دست داد، که دلیل حس انزوا و درون مایه مرگ در اکثر آثارش را همین یتیمی زود هنگام دانسته‌اند.

و در چهارده‌سالگی به مدرسه‌ی شبانه رفت. او امیدوار بود روزی نقاش شود. اما وقتی در دبیرستان بود، اولین داستان‌هایش منتشر شدند. نثر کاواباتا عمیقاً ریشه در سنت ژاپن دارد. شاید داستان‌هایش نوعی از هایکو‌های ژاپنی باشند کاواباتا گفته است: برخی از نویسندگان در جوانی شعر می‌گویند، اما من به جای شعر داستان‌‌های کوتاه نوشتم. داستان‌هایی قد کف دست. و بر این باور بود که گوهر هنرش نه در رمان‌ها، بلکه در داستان‌های کوتاهش نهفته است؛ داستان‌هایی که‌ آن‌ها را «داستان‌های کفدستی» می‌خواند و در طول زندگی هنری‌اش از ۱۹۲۳ نوشتن‌شان را آغاز کرده بود. این داستان‌ها گاه خیالی، گاه واقعی، و گاه حتی روایتی از زندگی خود نویسنده هستند، گویای علاقه‌ی همیشگی «کاواباتا» به کوتاه‌‌نویسی، و فشرده کردن پی‌رنگ داستان هستند. داستانهای تنهایی، عشق، گذر عمر، و مرگ، درونمایه‌‌های اصلی این داستان‌ها را شکل می‌دهند. «داستان‌های کفدستی» بازتابش گستره‌ی شگفت‌آور آثار و نیز پیچیدگی روحی و روانی، یکی از برجسته‌ ترین استادان داستان کوتاه قرن بیستم است.

او در سال ۱۹۲۴ از دانشگاه امپراتوری توکیو در رشتهادبیات فارغ‌التحصیل شد. اولین اثر موفق او (رقاصه ایزو) را در سال ۱۹۲۵ به چاپ رسید.

در سال ۱۹۴۵ یکی از بهترین آثارش (آوای کوهستان) را نوشت و در سال ۱۹۶۸ موفق به دریافت جایزه نوبل شد. دربارهٔ خودکشی یوکیو میشیما دوست نزدیک خود گفت: «هرچه هم انسان از جهان بیگانه باشد خودکشی راه حل نیست. هر چه آدمی که خودکشی کرده در خور ستایش باشد باز هم بسیار دور تر از قدیسان جای دارد.»

وی که سال‌ها از ضعف جسمانی شدید رنج می‌برد در ۱۶ آوریل ۱۹۷۲ در شهر زوچی به وسیله گاز خودکشی کرد.